Pojazd mój powszedni (hulajnoga Joyor s8s) ma trochę od czapy zrobione oświetlenie. Postanowiłem to poprawić.

W ramach eksperymentu, sprawozdania będę publikował nie tutaj, a na forum Hackerspace Pomorze.

Właśnie stuknęła w miarę równa rocznica mojego pisania na tym blogu. Pierwszy post pojawił się równo 20 lat temu. Uff!

Zaczęło się na serwisie Jogger, a gdy ten skończył działalność – przeniosłem wypociny na własny serwer. W międzyczasie próbowałem też publikacji na Google+. Też już nie działa, ale wpisy stamtąd zintegrowałem z resztą treści.

Początek był w zasadzie przypadkowy. Byłem w tamtym czasie developerem EKG2, to jest multikomunikatora. Wersja pierwsza obsługiwała tylko sieć Gadu-Gadu, ja w drugiej rozwijałem wsparcie protokołu Jabber/XMPP. Jogger był serwisem który umożliwiał publikowanie poprzez wysyłanie wiadomości Jabberem. Doskonały sposób na testowanie działania swojego kodu.

Przy okazji Joggera, super rozwiązaniem budującym społeczność była publikacja wszystkich notek na głównej stronie serwisu. To taka namiasta Planety, czyli agregatora różnych blogów. Po zamknięciu Joggera i wielkim rozproszeniu joggerowców, powstała nowa planeta zrzeszająca osoby stamtąd.

Jak to bywa na początku, poza wpisami testowymi nie wiedziałem za bardzo o czym blogować. Próbowałem recenzować oglądane filmy, eksternalizowałem przejścia na uczelni, próbowałem ''polemiki w internecie''. Generalnie bez większych sukcesów. Najbardziej chyba podchodziły mi wpisy techniczne. Może bez konkretnych tematów, ale mam nadzieję pomocne, gdy któryś zostanie komuś wskazany przez wyszukiwarkę.

Dekadę temu miałem okres, gdy ucząc się nowej technologii robiłem tak jakby jakby notatek. Mi to się przydało – pomagało w sensownym ułożeniu nowej wiedzy, natomiast dla innych użyteczność była znikoma.

W miedzyczasie zostałem deweloperem Fedora Linux, która również ma swoją planetę. Aby tam publikować zacząłem czasem pisać po angielsku, notki są oznaczone odpowiednim tagiem.

Nigdy nie dałem rady publikować regularnie. Jakiś czas temu próbowałem utrzymać tempo co najmniej jednego wpisu miesięcznie, ale nie udało się. Chociaż zawsze jest o czym pisać, to Dunning-Kruger wchodzi mocno. Jak coś poznajemy, to na początku często jest euforia. Super, świetna sprawa, świat musi się o niej dowiedzieć. I wtedy łatwo pisać. Z czasem wchodzą refleksje. E, dopiero to poznaję, na pewno jest mnóstwo wpisów specjalistów w tej dziedzinie (pewnie nawet je właśnie czytam ucząc się), bez sensu pisać.

Wtedy trzeba sobie uświadomić, że w każdej chwili jest dużo osób które są na początku naszej drogi. I dla nich zasygnalizowanie jakiegoś tematu jest cenne, daje punkt zaczepienia i może stać się początkiem niezłej przygody. Z myślą o nich warto pisać.

Podsumowując. Przegladając moje wpisy z dwóch dekad łatwo znajduję takie, do których bym się nie przyznał. Zwłaszcza te z G+. Pokazywanie, że się ma silne opinie nie polega na byciu opryskliwym. Brak szacunku dla innych nie jest oznaką niczego dobrego. Na szczęście przeszło mi to lata temu i z nowszych notek jestem zadowolony.

A Ta notka powstawała przez prawie pół roku, chyba najdłużej ze wszystkich dotychczasowych. 2,5% czasu istnienia bloga :) 20 lat temu byłem studentem. Teraz pracuję. Za 20 lat będę dalej pracował, chociaż za rogiem będzie już emerytura. A czy będzie jeszcze kolejne 20… to się zobaczy.

Dzisiaj napiszę o sieciach (mój konik), problemie z opóźnieniami i dwóch rozwiązaniach (krótko- i długoterminowym).

I've migrated my home server to boot using UEFI. It means suprising number of things:

• I did something useful during my unplanned PTO days

• Fedora's GRUB instructions are useful and precise

• I was really wrong in my rant couple years ago. Although I had to switch firmware into Windows 8 (no CSM) mode today.

• the server is ready for modernization later this year, the upgrade of fives: some AMD Ryzen 7xxx (AM5 socket), DDR5, PCIe5. Packed in a SSUPD Meshroom S case. Getting back to the integrated GPU and hopefully lowering power consumption (now it idles at around 90W🙁)

• I can unsubscribe from BIOS Boot SIG, as this was my last legacy-booting computer. The SIG mailing list is completely empty, apparently all the ruckus with needing BIOS booting within Fedora has no real standing.

Blog został ubogacony ponad pół tysiącem moich wpisów z Google+ z lat 2011÷2018. Są pod tagiem googleplus.

Wpisy niepubliczne zostały odtajnione.

Po kilku latach pracy zdalnej noszę się z zamiarem sprzedaży jednego z samochodów. Głównie stoi pod blokiem, więc co go ruszę to się psuje. Ale komunikacja miejska jest w Gdańsku fatalna, Traficar nie zawsze jest w okolicy, taksówek nie lubię, a czasem trzeba gdzieś dojechać.

Do tego pora też już na kryzys wieku średniego. Jeździć na Harley Davidsonie Żona mi nie pozwala. Więc może kupić sobie elektryka? Zbiegiem okoliczności, w zeszłym roku zacząłem poruszać się nieślubnym dzieckiem motoru i samochodu elektrycznego.

Udział w konferencji KubeCon NA 2022 zakończyłem z hulajnogą elektryczną (dzięki, CloudCasa!). Stuknęło mi właśnie 640 przejechanych kilometrów, więc pora na trochę refleksji. Spoiler alert – jest fun!

Gdańsk jak wiadomo jest miastem górzystym. Mieszkam na 90m n.p.m, jadąc np. na ściankę wspinaczkową muszę przekroczyć punkt o wysokości 111m. Rowerem jest to już dla mnie męczące. Hulajka daje radę, chociaż na niektórych podjazdach znacząco zwalnia. Będzie lepiej jak schudnę ;)

Zasięg po mieście nie stanowi problemu, ale też najdłuższą trasę jaką zrobiłem to do Schroniska Promyk i z powrotem. Około 30 km, przewyższenia 70 metrów. Nawet na imprezę w Sopocie wolałem pojechać jednośladem niż komunikacją miejską. W jedną stronę godzinka, trasę powrotną hulajnoga zrobiła w bagażniku taksówki.

Zaskoczyły mnie czasu przejazdów w porównaniu z samochodem. Na trasach miejskich, którymi jeżdżę, są… porównywalne. Na drogach dla rowerów jest dużo mniej sygnalizatorów świetlnych niż na drogach. Samochodem często stoję i czekam na zielone, w tym czasie po DDR można przejechać bez zatrzymania.

Raz miałem sytuację deszczu uniemożliwiającego szybszą jazdę. Jednak znalezienie w pobliżu samochodu z carsharing, zapakowanie pomykacza do bagażnika i powrót do domu zajęło mi więcej czasu, niż jakbym powoli jechał hulajnogą.

Cenowo ten minielektryczny pojazd jest nie do pobicia. Załadowanie do pełna w zeszłym roku kosztowało ok. 45 gr. Koszt przejechania kilometra poniżej 2 groszy!

I na koniec, co dla niektórych jest ważne: na hulajnodze wygląda się całkiem nieźle.

Krąży po necie taki obrazek osoby, której wydaje się zabawne, że odświeżacz powietrza może mieć nadany adres IPv4:

What a great idea!
I’m going to start putting Ip addresses on random things. pic.twitter.com/4aYGAHRFg1

— 𝔅͛𝔯͛𝔦͛𝔞͛𝔫͛ ͛𝔚͛𝔥͛𝔢͛𝔩͛𝔱͛𝔬͛𝔫͛ (@brianwhelton) April 24, 2022

Otóż kto poszedł w smart home, ten się w cyrku nie śmieje. No mojej liście widnieje:

7  d1mini04 - odświeżacz WC

Taki odświeżacz to w bardzo proste urządzenie. Dwie baterie i przełącznik: 9–18–36 minut. Po włączeniu, co zadany czas dźwignia naciska na chwilę ujście puszki ze środkiem zapachowym. I tak przez 24h na dobę, niezależenie czy ma to sens czy nie.

A gdyby tak…

Tak rozbudowany odświeżacz:

• ma czujnik światła; psiknięcie następuje gdy najpierw jest jasno, a potem zapada ciemność – ktoś był w WC, a potem je opuścił i zgasił światło

• w nocy nie psika, bo na co to komu?

• nie psika też jak jesteśmy na wyjeździe i dom jest ustawiony w tryb wakacyjny

• a jak już odświeża, to w dowolnych interwałach, a nie trzech narzuconych przez producenta

• liczy ile było psiknięć, co pozwala przygotować się do wymiany wkładu

Modyfikacja była bardzo prosta, bo pierwsze wciśnięcie dźwigni następuje zaraz po włączeniu urządzenia. Steruje więc tranzystorem podając napięcie na mechanizm. Następuje psiknięcie, tranzystor wyłączam. W OpenHAB wygląda to tak:

Switch sD1MINI04_refresh "Odświeżenie WC" <wifi> {
        mqtt=">[motherqtt:/d1mini04/gpio/14:command:ON:1],>[motherqtt:/d1mini04/gpio/14:command:OFF:0]",
        expire="6s,command=OFF"
        }

Kiedyś polutowałem okap, żeby do niego gadać. Odświeżacz jest na tyle smart, że wie jak i kiedy ma robić swoją robotę. Bez gadania.

Już blisko trzy lata odkąd postanowiłem przeczytać wszystkie książki z uniwersum Diuny. Koniec już widać – jeszcze tylko 5+1 książek i kilka opowiadań. Postanowiłem jednak zrobić przerwę i poczytać inne pozycje. Akurat jestem między „Dziećmi” a „Bogiem Imperatorem”, czyli w chronologii uniwersum następuje przeskok o tysiące lat. Co ciekawe, „Bóg Imperator” był pierwszą diunową książką którą kiedykolwiek przeczytałem, a było to w wakacje po 7. klasie podstawówki.

Projekt Gom Dżabbar planuję zakończyć w przyszłym roku. Wynik do przerwy:

W przerwie mam zamiar nadrobić książki niebeletrystyczne. Zebrało się tego trochę, patrząc to co mam napoczęte i czekające na Kindle i na półce: The Manager's Path, The DevOps Handbook, The Making of a Manager, Critical Chain, Turner Diaries, Think Again, Remote, Public Speaking Fastlane, Łowcy Szpiegów, Człowiek i błędy ewolucji, The Black Swan, Antifragile, Effective DevOps, Blackout, Zones of Thought, Software Architecture for Big Data and the Cloud.

A potem… mam przeczytane kilka tomów „Gry o tron”, The Expanse kusi, Trylogia Marsjańska autorstwa Kim Stanley Robinson też, może bobiverse, serię Culture wypadało by znać, twórczość Dukaja też. TODO długie, życie krótkie.

Having just spent hours debugging simple Flask application, I need to went:

1. tzdata package in fedora-minimal container image is broken. RPM database lists files which are not installed (actually, they were removed during base container build). It's getting fixed.

Symptom: FileNotFoundError: [Errno 2] No such file or directory: '/usr/share/zoneinfo/zone.tab'

Workaround: microdnf reinstall tzdata.

2. HTML checkboxes are weird. When they are set, they appear in HTTP request data with value. When unset, they are not in the request (i.e. one cannot look for checked = False). Thus, following is enough to find if the checkbox has been checked:

if "checkbox_name" in request.form:
 …

3. default-on checkboxes with state retained over POST… This one was tricky. Apparently, initialising Flask-WTForms with request data on the first load overwrites default state. Solution: use form data in POST handler only.

class SomeForm(FlaskForm):
  checkbox_name = BooleanField("Some label", default=True)

  @app.route("/", methods=["GET", "POST"])
  def main():
      # doing "form = SomeForm(request.form)" here would obliterate default checkbox state; don't do it

      if request.method == "POST":
          form = SomeForm(request.form)
          …
      else:
          # not a POST? start with default, empty form
          form = SomeForm()
          …

Software neglect forces perfectly good hardware obsolete. I was suprised it could strike such basic devices as an ethernet switch.

Few years ago I bought a TP-Link gigabit switch for home network. TL-SG2216 model ticked all the boxes: 16 ports, 2 SFP slots (if I ever get FTTH), VLANs, IPv6 support and remote management, 5 years warranty. Although ssh required strange dances since the beginning (ssh -oKexAlgorithms=+diffie-hellman-group1-sha1 -oCiphers=aes256-cbc -oHostKeyAlgorithms=+ssh-dss …), the HTTPS interface worked fine. Until it broke last year.

Firefox was adamant – SSL_ERROR_NO_CYPHER_OVERLAP. Chromium threw similar tantrum: ERR_SSL_VERSION_OR_CIPHER_MISMATCH. HTTPS management UI on my switch ceased to be secure enough for modern browsers. The world rushed forward, obsoleting and disabling old, unsecure algorthms and protocols. In the meantime my switch stood still. Eventually the world surpassed what was possible with TP-Link.

From my perspective, the web UI broke. I bought a switch with HTTPS management, and this feature stopped working. So, in the last days of my warranty coverage, I reported the issue to TP-Link. Long story short, it was denied on a technicality. I should have opened the issue through the distributor who sold me the switch, not directly with TP-Link. I've got this information after the warranty lapsed, which ended the story.

But frankly, I do not think TP-Link would be able to salvage this situation. I put only a tiny blame on them.

They designed the switch couple years ago. It was good enough and worked with the ecosystem of its time. They provided couple minor firmware upgrades, and after a decade on the market, EOLed the switch.

It is the world which changed.

Couple decades ago, network hardware once deployed would be working for years, practically forever. Security risks weren't so serious as we have now. No one would deprecate and remove protocols in the name of security. How long 3DES (hell, even single DES?) was with us?

Today, security is paramount. Our lifes are entwined with TCP/IP services. Protocols are phased out and improved when needed. Web browsers automatically update to newer versions. And this is good. But manufactures need to catch up. Product development cannot end when market availability starts. Fixes, updates are required to do more work to retain functionality. Even bigger changes like adding new TLS protocol needs to happen during the device lifetime. We need regulators (like EU) to enforce that.

We also need to vote with our wallets. Maybe pay a bit more, but buy from companies providing better support for their products, through their shelf-life and beyond. Couple of years ago I was dissapointed [2] with Motorola not delivering on promise of upgrades for Moto G. I will not buy Motorola Android phone again.

What options do I have with the switch?

I could replace the switch with something modern, but it's just spending money and generating electro-waste.

I could get a little VM with obsolete operating system and an old browser just to manage this switch. This is unsafe, makes me shudder and is too cumbersome to even consider.

Finally, I can manage the device using plain, unencrypted HTTP. Given it's accessible in my LAN only, this is the way to go. I will be sad inside, but that's the only loss.

sslscan output below shows the sad state of TP-SG2216 web management:

Testing SSL server distrans.pipebreaker.pl on port 443 using SNI name distrans.pipebreaker.pl

SSL/TLS Protocols:
SSLv2     disabled
SSLv3     disabled
TLSv1.0   enabled
TLSv1.1   disabled
TLSv1.2   disabled
TLSv1.3   disabled

Supported Server Cipher(s):
Preferred TLSv1.0  128 bits  RC4-SHA
Accepted  TLSv1.0  128 bits  RC4-MD5
Accepted  TLSv1.0  112 bits  DES-CBC3-SHA
Accepted  TLSv1.0  56 bits   TLS_RSA_WITH_DES_CBC_SHA

Najlepszą motywację do skończenia projektu jest publiczne przyznanie, że się coś robi. Wtedy pojawia się presja…

W tajemnicy przed Żoną przygotowuje mały wyświetlacz prezentujący najważniejsze o poranku informacje. W weekend popisałem kilka odwołań do różnych API i na tę chwilę mam zebrane dane do wyświetlania:

$ ./epaper.py
Czas: 6:56
---
Thunderstorm (burze z piorunami)
Wiatr 63 km/h
2°C, odczuwalna -5°C
---
Do Pruszcza
 * obwodnicą 26 min
   miastem   28 min
---
[++                ] PM2,5: 4.52% ; [++                ] PM10: 2.94%
Wspaniałe powietrze! / Korzystaj z życia!

Rano prezentowane informacje są nieco inne, niż w trakcie dnia:

• aktualny czas; rano dokładny, później z dokładnościa do kwadransa

• pogoda – bieżąca, wieczorem: prognoza na dzień następny; dane biorę z OpenWeatherMap

• czas dojazdu do pracy, dwiema alternatywnymi drogami. Googlowy Directions API bierze pod uwagę aktualne natężenie ruchu. I podobno pierwsze $200 każdego miesiąca jest darmowe. Po południu ta informacja nie jest potrzebna – może zamiast tego pokazywać czas dojazdu do najbliższego wydarzenia z kalendarza, z wpisaną lokalizacją?

• jakość powietrza informacyjnie, akurat mieszkam niedaleko kilku czujników Airly

Kwestia prezentacji zajęła mi więcej badań, bo chciałbym utrzymać wszystko w Pythonie. Spodobał mi się pewien wyświetlacz, ale informacje w necie nie były spójne. Za to idealnym wyczuciem wykazał się producent wyświetlacza. W weekend pokazali, że działa z MicroPython:

Test micropython to drive LILYGO T5-4.7 inch E-paper pic.twitter.com/bEFJLQDe3B

— LILYGO (@lilygo9) January 15, 2022

Więc zakupiłem. Zanim dojdzie z Chin, wsparcie dla MicroPythona będzie już gotowe.

Chances are you are reading this post on a blog aggregator (“planet”) named We Make Fedora (lack of link deliberate). We Make Fedora was apparently organised by Daniel Pocock. He copied all the blog sources from Planet Fedora, but mixed-in some shady, anonymous sources. This way, “conspiracy theory”-like nameless posts build on credibility of real Fedora developer's blogs.

I do not want neither my name nor mine posts to appear alongside such content. Examples of recent posts:

• borderline slanderous posts about Chris Lamb, former Debian leadership (on allegely Fedora-related site!) personal matters

• insinuations about trafficking of underage girls by open source communities, on one occasion implicating Justin W. Flory from Fedora

• comparison between Adolf Hitler's activities (!!!) and German Free Software Foundation of Europe

• equaling Google's Youth Hacking 4 Freedom with nazi Concentration Camps

Holocaust is a very painful memory for European society. It should never be forgotten, the memory should be treated with seriousness in places like Yad Vashem Institue. It should never be used in an anonymous slanderous content.

Again, I do not want my name used to legitimise above content. I've asked Daniel to remove my blog from his aggregator three times:

• on Tue, 24 Aug 2021 12:00:33 +0200, in a direct email

• on Mon, 6 Sep 2021 09:17:35 +0200, in an email to Daniel and fedora-devel (apparently still in moderation queue)

• on Mon, 6 Sep 2021 17:08:42 +0200, in a reply to Daniel

Despite above efforts, my posts still appear on We Make Fedora. I don't want to see my name on a site with such dubious content. I going to block access to my RSS/ATOM feeds for the aggregator. Unfortunately anyone can utilize public feeds to create any site he wants.

This post will be short. Recent FreeIPA versions contain ACME server implementation, which makes TLS certificate issuance a breeze.

FreeIPA

FreeIPA is a solution giving you LDAP for user accounts, CA for issuing certificates and Kerberos for SSO, delivered with nice WebUI in an integrated package.

ACME

Automated Certificate Management Environment is a protocol designed to automate process of getting a TLS certificate. It was popularised by Let's Encrypt, BuyPass, Venafi and others.

When you have FreeIPA, you have your own Certificate Authority. It is most sensible to use it for securing your internal endpoints. Your clients should already trust this CA. Your internal network may not be reachable by external ACME providers. And you may want to hide your internal hostnames from appearing in global Certificate Transparency Databases.

Ready to start? Make sure package pki-acme is installed on you FreeIPA server. Next, enable ACME functionality:

$ ipa-acme-manage enable

The ipa-acme-manage command was successful

Done! Now configure the client – for my k8s I'm using awesome cert-manager. Start with definition of a ClusterIssuer with your FreeIPA URL (put you own email and server address, of course):

---
kind: ClusterIssuer
apiVersion: cert-manager.io/v1
metadata:
  name: pipebreaker-freeipa
  spec:
    acme:
      email: tomek@pipebreaker.pl
      server: https://ipa-ca.pipebreaker.pl/acme/directory
      privateKeySecretRef:
        # Secret resource that will be used to store the account's private key.
        name: issuer-pbrk-account-key
      solvers:
        - http01:
            ingress: {}

Second (and last) step is to annotate each ingress which should get a TLS certificate automatically provided:

---
kind: Ingress
apiVersion: networking.k8s.io/v1
metadata:
  annotations:
    cert-manager.io/cluster-issuer: pipebreaker-freeipa
[…]

And that's basically it. After few moments certificate should be issued:

When using cert-manager, make sure it's version 1.6.0 or later. There was a fix for ambiguity in spec which solved some interoperability problems with FreeIPA implementation. The fix may be backported for older cert-manager releases.

Dwa lata temu postanowiłem przeczytać † wszystkie książki z uniwersum Diuny. Kulminacją miało być skończenie tytułowej powieści z 1965 tuż przed najnowszą ekranizacją.

Książkowy Kwisatz Haderach pojawił się o pokolenie za wcześnie. Nawiązując do tego, jeszcze w trakcie czytania Diuny poszedłem do kina na Dune: Part One tydzień temu, w trakcie pobytu w Hiszpani‡. Miesiąc przed zaplanowanym terminem.

Krótko mówiąc film doskonale ilustruje książkę. Kilkukrotnie uśmiechała mi się mordka – przelot ornitopterów nad pustynią jest piękny, inne ujęcia też. Bawi słowiański przykuc Fremenów, ale większych zastrzeżeń nie mam. Denis Villeneuve jest bardzo wizualnym twórcą i dał pokaz swoich umiejętności. Aktorzy dobrani bardzo dobrze, chociaż Chalamet chyba zbyt dosłownie potraktował przebudzenie na Arrakis. Przez pierwsze sceny wyglądał jakby bardzo potrzebował kawy. Natomiast Bautista jako Rabban – ideał. Mam nadzieję na więcej go będzie w drugiej części. Ujęcia z filmu powinny stać się kanoniczną ilustracją uniwersum Diuny.

Jednakże! Mimo sfilmowania 60% procent książki, zabrakło herbertowskiego budowania świata. Nie zmieściła się doskonała scena kolacji – chociaż to potrafię zrozumieć, trudno wprowadzić w filmie kilka postaci, które chwilę potem okazują się jednorazowe. Jednak mało innych opisów i rozmów. Są za to w nadmiarze wizje Paula, które są niejasne i dużo nie wnoszą. Jessika, jak na Bene Gesserit, była zbyt rozemocjonowana ⹋ – np. jej zachowanie w czasie lotu z Paulem w burzy koriolisa jest skrajnie różne od książkowego.

Dlatego powtarzam: jako ilustracja, film jest epicki. Mam jednak obawy, jak odbiorą go osoby nie znające materiału źródłowego. Nie jestem w stanie postawić się w ich miejscu - dla mnie o kilka dekad za późno – ale wiedząc czego brakuje mam pewien niedosyt.

Do polskiej premiery filmu zostało 25 dni.

Przypisy:

† W zasadzie to źle nazwałem projekt.

Czytanie prequeli przyrównałem do pudełka zawierającego ból. Nie ma ono konkretnej nazwy, natomiast gom dżabbar to używana przy okazji igła z trucizną.

‡ Hiszpanie lubują się w dubbingu, kluczem okazał się seans z określeniem VOST – version originale sous-titrée

czyli oryginalna ścieżka dźwiękowa z napisami.

⹋ Zastanawiające, jak często motyw ukrywaia i pełnej kontroli nad emocjami pojawia się jako cnota:

umiejętności Bene Gesserit, w Star Treku jest Spock i Wolkanie w ogólności, Rycerze Jedi też kontrolują emocje, w „literaturze przygodowej” kamienna twarz jest zaletą wybitnych Natywnych Amerykanów (kiedyś zwanych Indianami). Ciekawe, jaki skutek ma wychowanie młodzieży na takiej literaturze?

Some time ago I've replaced Google Analytics with Plausible. It works great, except for one tiny thing. The map of visitors was empty. Due to various layers of Network Adress Translations in k3s networking setup, the original client IP address information was not reaching analytics engine.

There are solutions – there is a PROXY Protocol exactly for that case. And Traefik, which handles ingress in k3s, supports PROXY. Only a bit of gymnastic was needed.

Legacy IPv4 traffic entry point to my bare-metal cluster has a form of a small in-the-cloud virtual machine. It routes incoming TCP/443 traffic over the VPN into the cluster. The VM itself is not a part of kubernetes setup – I cannot run any pods on it. I've decided to use Ansible to configure it.

The outcome lives in k8s-haproxy-external-lb and gives me following map:

(greetings Australia, have you found information about the red LED on Sonoff?)

There are few moving parts, but with Python, Kubernetes and Ansible, the result is suprisingly simple:

• there's a persistent pod running on the k8s cluster, watching EndPoints exposed by Traefik. When a change occurs (traefik pod restart, replica count modification, etc.) – ansible playbook is triggered. This pod may be seen as a k8s controller.

• ansible playbook collects Traefik pod's IP addresses and ports. JSON parsing in ansible is a bit suboptimal: … | first | first | first looks bad but works.

• still using ansible, haproxy configuration file is created, put on the edge nodes, and the service is restarted. I've selected haproxy because:

  • it implements PROXY protocol

  • I did similar thing on OpenShift

• haproxy passes received traffic directly to Traefik. This happens at the TCP level. TLS is terminated at Traefik, and certificates do not leave kubernetes cluster.

Some minimal preparations were needed. Communication between edge node and kubernetes pod network had to be established. This was done in an instant, thanks to Wireguard. SSH keypair for ansible had to be put in a k8s Secret and distributed among edge nodes. Finally, small fix was needed in ansible itself: local connection plugin was not happy when run in a container, as random user without an entry in /etc/passwd.

Traefik had to be configured to trust PROXY protocol information and generate X-Forwarded-For headers. Plausible utilized information in those headers without additional tinkering.

Configuration details are described at https://github.com/zdzichu/k8s-haproxy-external-lb.

With the release of Linux kernel 5.12.11, bcache is safe to use, again. The patch bcache: avoid oversized read request in cache missing code path has been merged.

Due to changes in 5.12 kernels, bcache was prone to cause a BUG_ON() when submitting large I/O requests. The result was a kernel panic or a system freeze. Problem was reported in couple of places: Fedora bug#1965809, bcache mailing list #1, bcache mailing list #2.

When it comes to configurability, modern software often hits a sweet spot. We are given nice, usable User Interface (UI) helping with configuration – by hinting, auto-filling and validating fields. Additionaly, the configuration itself is stored in text format, making it easy to backup and track changes. For example in git version control system.

Recently I encountered at least two cases, where the above features conflict.

Po dwóch dekadach prowadzeniach bloga można już polemizować z własnymi wpisami. Czasem nawet trzeba.

W czasie studiów na Wydziale ETI PG byłem pierwszym rocznikiem, na którym testowano nową formę zajęć – Projekt Grupowy. Odebrałem go źle i moje negatywne nastawienie utrzymało się długo. Dzisiaj – z bagażem doświadczeń – widzę w jak dużym błędzie byłem.

Z tego co pamiętam, Politechnika wprowadziła Projekt Grupowy (PG wprowadziła PG…) bo ktoś zorientował się, że brakuje przekazywania studentom umiejętności przydatnych w prawdziwym życiu/pracy:

• pracy w grupie z podziałem obowiązków

• tworzenia dokumentacji do rozwiązań

• prezentowania, co się osiągnęło („sprzedania się”)

Dzisiaj zgadzam się, że powyższe są istotnymi zdolnościami. Samo ogarnięcie w technologii nie wystarcza. Wtedy byłem może nie idealistą, ale fascynatem technologii, bawiącym się ciekawymi rozwiązaniami i robiącym nowe rzeczy bo mogłem i bo były intrygujące.

Ciekawe jest, że zżymałem się na stwierdzenie „głównym zadaniem sieci telekomunikacyjnej jest przynoszenie zysku operatorowi ”. Well, duh! Dzisiaj potrzeba business case wydaje się jasna jak Słońce. Owszem, fajnie jest wymyślać nowe rzeczy, bo tak. Ale świat jest tak skonstruowany, że poza środowiskiem naukowym wszystko musi przynosić €€€. Nie ma sensu wydawanie milionów na sieć, aby popatrzeć jak ładnie pakiety się trasują. Rozwiązanie musi rozwiązywać czyjś problem i ta na tyle skutecznie, żeby takie ktosie były skłonne płacić za utrzymanie tego rozwiązania.

Do czego prowadzi oderwanie od biznesu mam niestety przykład w obecnej firmie. Po zainwestowaniu kilku lat pracy i stworzeniu systemu wg założeń dopiero zaczyna się szukanie komu i po co miałby być potrzebny. Brak jasno określonego „jaki jest nasz cel, klient” powoduje, że ludzie nie wiedzą po co robią, nie czują sensu i odchodzą. Jak nie wiadomo do czego dążymy, jakie są warunki dostarczenia bądź zakończenia projektu, to nie można odpowiedzieć ile jeszcze. A niepewność rozwala każde poczucie bezpieczeństwa.

No, ale to dygresja. Przy Projekcie Grupowym jeżyłem się też z powodu słownictwa w instrukcji. Niesłusznie. Może sformułowania nie były najzgrabniejsze, ale nie pozostawiały niedopowiedzeń. Było po prostu zostanie dostarczony, a nie jakieś powinien, musi, itp. Bo co, jeśli nie? Zamiast szukać odpowiedzi na przypadek nie, lepiej go w ogóle nie dopuścić. Teraz zgadzam się z takim podejściem.

Doświadczenie pokazało mi też jak powyższy problem wypływa w przypadku kiepskiego prawa. Mamy np. w ustawie o wspólnotach stwierdzenia, że Zarząd na wniosek zwołuje zebranie, albo że powinien uzyskać absolutorium. A co jeśli nie zwoła lub nie uzyska? Absolutnie nic. Brak penalizacji za niewywiązanie się powoduje, że takie zapisy są martwe, nie mają konsekwencji.

Moje studenckie oburzenie porównałbym do dramy, gdy do szkół niższego stopnia wprowadzono egzaminy opierające się na zrobieniu prezentacji. Że to niby spłycanie i uczenie kolorowania slajdów zamiast twardych konkretów. Tak się jednak składa, że prezentacja osiągnięć to cholernie ważna umiejętność i element całości.

Można sobie siedzieć w piwnicy i robić cuda, ale bez wyjścia z nimi do ludzi umrą razem z autorem. Warto zauważyć, że za początek Linuksa przyjmujemy nie chwilę napisania pierwszej linijki kodu. Obchodzimy za to dzień, w którym 30 lat temu Torvalds wysłał posta, do ludzi, że ma taki hobbistyczny projekt, który nigdy nie będzie tak duży i profesjonalny jak GNU.

Dzisiaj mało kontentu. Taki trochę rant, trochę moje zdziwienie objawami.

Wymieniłem ostatnio wyświetlacz w salonie na większy. Jedną z jego funkcji jest bycie cyfrową ramką na zdjęcia, a te w 4k wyglądają lepiej. Do tego czasem obejrzenie jakiś mediów video albo casualowe granie (Stadia FTW).

Zaskakująco, nie zadziało od razu. Dotychczas wystarczało mi iGPU wbudowane w procesor, jednak możliwości tego w i7-3770 kończą się na 2560×1600 przez DisplayPort. Przez HDMI nawet mniej – 1920×1200. Trzeba wymienić sprzęt. Wstępnie postanowiłem poczekać na nowe APU od AMD, w międzyczasie zacząłem szukać jakieś taniej karty graficznej. Z uwagi na sterowniki jedynym sensownym wyjściem są Radeony.

Kolega pożyczył mi swojego Radeona VTX HD 7850. Parę lat temu topowa karta. Dzięki niej po raz pierwszy zobaczyłem 3840×2160 na nowym wyświetlaczu. Ale! Nie było możliwości uzyskania więcej niż 30Hz. Wyjście HDMI było w zbyt starej wersji. Kartę więc oddałem i zacząłem szukać czegoś nowszego.

Wytypowałem i kupiłem na OLX kartę z serii RX 560. Obraz super, odświeżanie 60Hz bez problemu. Natomiast dźwięk przez HDMI – już nie bardzo. Wydawało mi się, że na początku działał, potem cisza. Może oszczędzanie energii zawiniło? Próbowałem z opcjami wysyłania cichego szumu i utrzymania urządzenia w akrtywności, ale bez sukcesów.

W wyniku pogłębionego researchu dodałem do linii poleceń jądra amdgpu.dc=1 amdgpu.audio=1 co z początku zadziałało, ale nie na długo. Dodam, że eksperymenty są dość uciążliwe, bo komputer o którym mowa służy mi też za router do internetu i centrum smart home. Problemu nie rozwiązałem, na szybko przeciągnąłem kable i podpiąłem stare głośniki do komputera.

Jakiś czas później postanowiłem przejrzeć ustawienia samego wyświetlacza. W menu znalazłem pozycję „Rozszerzenie sygnału wejściowego” (po angielsku to chyba “Input Signal Plus”). Jej włączenie spowodowało, że wyświetlacz zaczął raportować obsługę trybów do 120Hz. Hmm. Aż tyle nie udało mi się włączyć, ale wyszedłem trochę ponad 60Hz. Obraz był, natomiast pojawiły się artefakty. Coś jakby kabel był uszkodzony, albo nie dawał rady.

Kabel! Niby pierdoła, ale obecny mam od prawie dziesięciu lat. Kiedy standardy HDMI były mniej wyżyłowane, a 4k to była egzotyka. Tak się złożyło, że miałem inny, nowszy 5-metrowy (komputer stoi w innym pomieszczeniu) przewód HDMI pod ręką. Zamieniłem. Obraz stabilny. I dźwięk też po prostu działa. Hmm!

Wyszło na to, że źródłem problemu jest zbyt stary kabel HDMI, nie zapewniający odpowiedniego pasma przenoszenia. Faktycznie dźwięk po nim działał w rozdzielczości FullHD. Po przełączeniu na 4k, dostępnego pasma już nie starczało na przesłanie audio. Przełączniki do kernela pewnie nie były potrzebne. Nowszy kabel pozwolił na 4k@60Hz z audio, ale osiągnięcie 120Hz też go przerosło.

Wyjaśniło się też, czemu czasami dźwięk był. Przy rozdzielczości Full HD, domyślnej po reboocie, starczało pasma na dźwięk. Przestawienie na 4k już pasmo wyczerpywało i dźwięk magicznie cichł.

Upgrade serwera zostawiam na później – teraz działa, nie mam motywacji do składania nowego. Co prawda jest trochę gorzej – mało slotów PCIe, po włożeniu karty graficznej NVMe musiał powędrować do gniazda 1x – ale nie jest to odczuwalne. A z kablami HDMI zrobiliśmy podobny burdel jak z USB-C. Kabel kablowi nierówny, trzeba dokładnie czytać co obsługuje. Do tego ze znalezieniem HDMI 5-metrowego future-proof (8K z HDR) jest problem.

Jak pisałem około roku temu, w związku z nową ekranizacją Diuny postanowiłem przeczytać wszystkie książki z uniwersum. Niektóre po raz kolejny, większość jednak po raz pierwszy. O Shai Huludzie, ale trafny kryptonim wybrałem! Jestem mniej więcej w połowie. Premiera filmu została przesunięta, więc tempo czytania mi spadło. A pan Herbert Junior w dalszym ciągu dopycha linię czasu (The Duke of Caladan wyszło w październiku).

Dotychczasowy mój postęp wygląda tak:

Na początku chciałem jeszcze na bieżąco oceniać, ale po recenzji The Butlerian Jihad i recenzji The Battle of Corrin odpuściłem. Im dalej w las, tym więcej wydm. Jakość tych powieści nie zachęca do dodatkowego poświęcania swojego czasu. Z planu przeczytania wszystkich się nie wycofuję, bo zazwyczaj doprowadzam przedsięwzięcia do końca.

Z filmu mamy na razie trailer:

Jedno muszę przyznać: Dave Bautista jest idealny jako Glossu Rabban Harkonnen. Ilekroć pojawia się w książkach (a jest go sporo w prequelach) to widzę właśnie takiego, jak zagrał go Dave.

Do premieru filmu zostało 8 miesięcy i 9 dni.