Krótki instruktaż systemd: wstęp

Systemd jest kolejną próbą wymiany procesu init w Linuksie, dodatkowo z ambicją zarządzania sesją użytkownika. Projektowany przez ostatnie dwa lata czerpie garściami z upstart (Ubuntu od 2006, Fedora od 2008), launchd (Darwin) i SMF (Solaris 10). Szeroki opis znajduje się na stronie projektu, na stronach podręcznika man i blogu głównego autora. Ja ograniczę się do opisania cech szczególnych. systemd wciąż zmienia się pod wpływem sugestii użytkowników, więc część informacji może się zdezaktualizować.

Wszystkie zarządzane zasoby zebrane są w jednostkach. Szczegółowy opis będzie przedmiotem kolejnych wpisów z cyklu. Konfiguracji jednostek dokonuje się w plikach formatu .ini, zawierających od jednej do trzech sekcji:

• [Unit] zawiera informacje ogólne, jak opis jednostki, wymagania, opcje startu
• [Install] zawiera wskazówki dotyczące włączania jednostek ( think chkconfig on)
• sekcja konfigurująca ustawienia właściwe dla konkretnego typu jednostki

Systemd potrafi zinterpretować wiele tradycyjnych plików konfiguracyjnych w Linuksie i tworzyć jednostki na ich podstawie. Jeśli jednak istnieje już plik konfiguracji jednostki, ma on pierwszeństwo nad tradycyjnych plikiem. Daje to możliwość stopniowej migracji systemu przez zastępowanie kolejnych plików tradycyjnych plikami natywnymi, systemd–owymi.

Siłą rzeczy systemd jest porównywany z upstart. Upstart, chociaż szeroko przyjęty, rewolucji nie zrobił — większość dystrybucji wciąż korzysta z niego w trybie zgodności z SysV. Wynika to po części ze sposobu działania zależności w upstart. Jest to rozwiązanie oparte na zdarzeniach. Przykład: demony syslog, D-Bus i NetworkManager. Do działania wymagają siebie w takiej właśnie kolejności.

W upstart zakończony start syslog emituje zdarzenie. Na ten sygnał startowany jest D-Bus. Zakończenie startu D-Bus jest sygnałem do uruchomienia NetworkManagera.

Systemd zarządza usługami¹ w sposób totalny. Próba odwołania do interfejsu NetworkManagera na szynie D-Bus jest sygnałem do startu tej usługi. NM nawiązujący połączenie z D-Bus powoduje start tego ostatniego, a otwarcie /dev/log wyzwala start sysloga. Możliwe jest to dzięki zarządzaniu przez systemd gniazdami reprezentującymi usługi. Wszystkie zależności startowane są na żądanie, jak najwięcej równocześnie. Upstart wykonuje więc zadania po kolei. Systemd patrząc na pożądany efekt końcowy startuje usługi, które go zapewnią, możliwie równolegle.

Zarządzanie gniazdami przez systemd daje dodatkowy efekt uboczny w postaci zwiększenia niezawodności komunikacji. Jeśli demon syslog zakończy się na skutek błędu, zostanie uruchomiony ponownie przy kolejnym komunikacie do przetworzenia. Nie zostaną zerwane połączenia z aplikacjami. Również w przypadku zwykłego restartu syslog przez administratora połączenia nie są kończone. Nie są tracone żadne komunikaty, dłuższy start usługi spowoduje jedynie zbuforowanie przesyłanych danych przez jądro.

systemd korzysta maksymalnie z typowo Linuksowych mechanizmów. Z jednej strony powoduje to brak przenośności, z drugiej daje wygodny interfejs do pokręteł konfiguracyjnych Linuksa.

¹ usługa to tylko jeden typ jednostki, uproszczenie przyjmuje dla rozjaśnienia opisu

Następnie: Usługi